Wat is Line Scan?

Een linescancamera heeft een enkele rij pixelsensoren in plaats van een matrix aan sensoren. De frames worden doorlopend naar een computer gestuurd die ze bundelt en een beeld vormt. Zo is het mogelijk om scherpe beelden te maken van objecten die razendsnel voorbij de camera bewegen. Dit soort camera's worden vaak bij sportwedstrijden gebruikt voor fotofinishes (om de winnaar vast te stellen wanneer meerdere deelnemers vrijwel tegelijk over de finishlijn komen). Daarnaast kunnen deze camera's worden gebruikt als industrieel instrument voor het analyseren van snelle processen.

Wat is Camera Link?

Camera Link is een serieel communicatieprotocol ontworpen voor computervisietoepassingen dat is gebaseerd op de National Semiconductor-interface Channel-Link. Het werd ontworpen met het oog op standaardisering van wetenschappelijke en industriële videoproducten, waaronder camera's, kabels en frame grabbers. Het protocol wordt onderhouden en beheerd door de Automated Imaging Association, of AIA, de wereldwijde brancheorganisatie op het gebied van machinevisie.

Camera Link gebruikt 1 tot 3 Channel-Link-transceiverchips met 4 links op elk 7 seriële bits. Camera Link verbruikt minimaal 28 bits, waarvan er maximaal 24 bits aan pixeldata zijn en 3 bits aan videosynchronisatiesignalen. Zo blijft er nog 1 bit over. De videosynchronisatiebits zijn Data Valid, Frame Valid en Line Valid. De data wordt 7:1 geserialiseerd en de vier datastromen en een speciaal kloksignaal worden over vijf LVDS-paren gestuurd. De ontvanger neemt de vier LVDS-datastreams en het LVDS-kloksignaal over en stuurt vervolgens de 28 bits en een kloksignaal naar de printplaat. De Camera Link-standaard vereist dat deze 28 bits worden verzonden via 4 geserialiseerde differentiële paren met een serialisatiefactor 7. Het parallelle datakloksignaal wordt met de data meegestuurd. Meestal moet er een 7x klok door een PLL- of SerDes-blok worden gegenereerd om de geserialiseerde video te verzenden of ontvangen. Er kan een schuifregister en een teller worden gebruikt om de data te deserialiseren. Het schuifregister vangt een voor een alle geserialiseerde bits en registreert de data in het parallelle klokdomein (zodra de datateller zijn eindwaarde heeft bereikt).

Complementary Metal-Oxide Semiconductor (CMOS) /ˈsiːmɒs/ is een technologie voor het bouwen van geïntegreerde circuits. CMOS-technologie wordt gebruikt in microprocessoren, microcontrollers, statisch RAM en andere digitale logische circuits, maar ook voor verschillende analoge circuits zoals beeldsensoren (CMOS-sensor), dataconverters en sterk geïntegreerde transceivers voor vele soorten communicatie. Frank Wanlass patenteerde CMOS in 1963 (US patent 3.356.858). CMOS is ook wel bekend als complementary-symmetry metal-oxide semiconductor (of COS-MOS). De woorden 'complementary-symmetry' verwijzen naar het feit dat de typische digitale vormgeving met CMOS voor logische functies gebruikmaakt van complementaire en symmetrische paren van metal-oxide semiconductor field-effect transistors (MOSFET's) van het p-type en n-type. Twee belangrijke kenmerken van CMOS-apparaten zijn een hoge ongevoeligheid voor ruis en een laag statisch energieverbruik. Omdat één transistor van het paar altijd uitstaat, verbruikt de combinatie alleen tijdens het in- en uitschakelen een noemenswaardige hoeveelheid stroom. CMOS-apparaten produceren daardoor niet zoveel afvalwarmte als andere vormen van logica, zoals transistor-transistorlogica (TTL) of NMOS-logica, die gewoonlijk zelfs bij een onveranderende toestand wel wat ruststroom hebben. CMOS staat tevens een hoge dichtheid van logische functies op een chip toe. Het was vooral hierom dat CMOS de meest gebruikte technologie werd voor implementatie in VLSI-chips. 'Metal-oxide semiconductor' verwijst naar de fysieke structuur van bepaalde veldeffecttransistors, met een metalen gate-elektrode op een oxide isolator geplaatst, die op zijn beurt op halfgeleidermateriaal is geplaatst. Vroeger werd er aluminium voor gebruikt, maar tegenwoordig is dat polysilicium. Andere metalen gate-elektroden hebben een comeback gemaakt met de komst van high-k diëlektrische materialen in het CMOS-proces, zoals aangekondigd door IBM en Intel voor nodes van 45 nanometer en kleiner.

Wat is resolutie?

De term beeldresolutie wordt gebruikt om de details van een beeld weer te geven. De term is van toepassing op rasterafbeeldingen, filmbeelden en andere soorten beelden. Een hogere resolutie betekent meer beelddetails. Beeldresolutie kan op verschillende manieren worden gemeten. Met de resolutie wordt bepaald hoe dicht lijnen op elkaar kunnen staan om nog afzonderlijk te kunnen worden waargenomen. De eenheden van resolutie kunnen worden gekoppeld aan fysieke afmetingen (bijvoorbeeld lijnen per mm, lijnen per inch), naar de totale grootte van een afbeelding (lijnen per beeldhoogte, ook simpelweg lijnen, tv-lijnen of TVL genoemd) of aan hoekresolutie. Vaak worden lijnparen gebruikt in plaats van lijnen; een lijnpaar bestaat uit een donkere lijn en een aangrenzende lichte lijn. Een lijn is een donkere lijn of een lichte lijn. Een resolutie van 10 lijnen per millimeter betekent 5 donkere lijnen afgewisseld met 5 lichte lijnen, of 5 lijnparen per millimeter (5 lp/mm). De resolutie van fotografische lenzen en film worden meestal uitgedrukt in lijnparen per millimeter.